Zo tegen twaalven ‘s avonds begint hij met slepen. Beeldscherm en toetstenbord komen op de keukentafel, de enorme 286-bak wordt rechtop (dus op z’n kant) naast zijn stoel gezet. De babyfoon gaat aan, een van de twee pakken melk die die nacht opgaan links van hem, de dia's uit zijn tweedehandsaktetas, spotje aan en rammelen maar.

Meestal kan ie al een pagina of twee wegschrijven voordat z'n dochter hem ontbiedt. Maar dat maakt niet uit, ze is niet alleen de reden maar ook een welkome afwisseling voor het werk dat hij doet: verhaaltjes schrijven bij diaseries van naakte mensen in actie. Voor het geld en voor de tijd die hij 's nachts heeft en de moeder van het kind niet.

Tuurlijk is hij overdag weleens moe. Als een verhaal opschiet - als ie de “geest heeft”, want inspiratie vindt ie zelf ook weer zo wat - ligt de freelance pornoschrijver er voor 05.00 uur in. Dan slaapt hij tot 10uur30 en zit een uur later weer te tikken op zijn eigen kantoortje een paar straten verderop. Stelt hij nieuwsbrieven samen over maatschappelijk verantwoord ondernemen en milieu voor een bekende uitgeverij in Deventer.

Zo gaat dat - jaar in, jaar uit. Niet dat zijn kleine Foepietoepie al die tijd 's nachts aandacht behoeft - want nog steeds is het een voorbeeldig kind - maar omdat het nachtwerk erin slijt, het extra geld altijd wel uitkomt, en vooral omdat zijn werk gewaardeerd wordt zo blijkt uit de brieven waar hij ook de redactie van is gaan doen. Het zijn niet zozeer mannen die reageren, maar vooral vrouwen laten het blad weten dat ze de verhaaltjes wel mooi en interessant vinden.

Uiteindelijk stopt dit werk, het spoort leidt tot weinig meer dan dat het was. Nu, in 2005, gaan de verhaaltjes online. Zijn voormalige collega, inmiddels levensgezellin en hijzelf willen gelezen worden door een ander publiek. De dia's staan er nu niet bij, dus ze vermoeden dat het wel kan. Een brievenrubriek is er nu niet om te weten of ‘het inderdaad wel mooi is’, een gastenboek wel.

Hij, zij… Ze zijn benieuwd.

http://www.dewijnemaere.com/