Lees dan nu mijn debuutroman ‘Haar Hunkerende Hart’!

'Haar Hunkerende Hart' is een vlot geschreven verhaal vol liefde, passie en humor. Herkenbaar, aangrijpend en eigentijds. Een nieuwe must voor iedereen die houdt van hedendaagse literatuur.

Om je alvast een indruk te geven en je in de stemming te brengen, vind je hieronder een tweede teaser uit ‘Haar Hunkerende Hart’. Wil je meer lezen? Wil je aandelen kopen en mij helpen de publicatie van mijn roman te realiseren?

Ga dan naar www.tenpages.com en zoek op ‘Haar Hunkerende Hart’.

Uiteraard kun je ook altijd reageren op dit bericht of me een mailtje sturen.

Veel leesplezier toegewenst!

Hier komt de teaser:

“ Oh, wat zou ik willen, dat ik nog schilderde. Wat zou ik graag die passie van je, dat vuur, dat temperament op doek proberen te vangen! Je lijkt me echt een geweldige vrouw!”

“Oh?” vroeg ze half geïrriteerd, half geïntrigeerd.

“Ja… Volgens mij zou je een fantastisch naakt opleveren! Betoverend, krachtig en passievol. Ik zou je meenemen in de vrije natuur en je vereeuwigen bij het ochtendlicht!” Naakt? Wat naakt? Hoezo naakt? Wat had een naaktschilderij in hemelsnaam te maken met het schrijven van een boek? Hoewel de opmerking over het naakt op zich onschuldig was, werd ze toch bekropen door een raar, ongrijpbaar gevoel. Alsof Jan probeerde een vage, seksuele ondertoon of lading in het gesprek te brengen.

“Waar slaat dit op? Waarom zou je me naakt willen schilderen? Hoe helpt me dat verder als beginnend schrijver?

“Jeaninetje –“

“Jeanine!”

“Jeanine! Jeanine! Mijn excuses, het ontglipte me! Je ziet het waarschijnlijk niet, maar het heeft álles te maken met jou en je boek. Je moet namelijk proberen het groot en groots te zien. Ruim, breed en wijds in plaats van bekrompen en benauwd. Bevrijd je geest! Laat je gaan! Laat je bron van vrouwelijke creativiteit vrijuit stromen.” Jan raakte duidelijk op dreef. “Ik weet nog goed hoe dat ging bij mijn ex, Marijke. Wat een bevrijding was het voor haar, dat ze de kluisters van kleinburgerlijkheid eindelijk van zich af kon werpen. Ken je dat schilderij, de ‘Paardenmeesteres’?”

“Ja, hoezo?”

“Nou, dat schilderij heb ik gemaakt en die naakte vrouw, die ik zo gevoelvol heb vastgelegd, is dus Marijke. Ze had er eerst wat moeite mee ergens in de polder in haar blote kont, met alleen glanzende, lakleren lieslaarzen aan, tussen het riet met een stel paarden te poseren, maar toen ze er eenmaal overheen was, wilde ze niets anders meer. En dat zie je! Het straalt gewoon van het schilderij af. Die bevrijding! Die kracht! Die triomf! In één woord een meesterwerk.”

Fijn dat Jan zo lyrisch werd van zijn eigen werk, maar Jeanine had daarover een heel andere mening. Toevallig kende ze het schilderij, want ze had het ooit zien hangen in een galerie. De dame in kwestie had er uit gezien als een ongelukkige huisvrouw met ernstig overgewicht, terwijl de verschrikte paarden een zwaar getraumatiseerde aanblik hadden geboden, vanwege de plotselinge confrontatie met al dat spierwitte, lillende vlees.

“Het is inderdaad een nogal bijzonder schilderij.”

“Bijzonder? Bijzonder?! Ontregelend is het, als elke vorm van Ware Kunst! Het grijpt je bij de strot en laat je niet meer los! Een frontale kennismaking met de vrouwelijke oerbron.” Dat klopte. Ze kon zich van het schilderij nog herinneren, dat ze ongevraagd inderdaad een onbelemmerd frontaal uitzicht had gehad op Marijkes vrouwelijke oerbron. Dat was bepaald geen aanblik, waar ze nou met veel plezier aan terugdacht.