Hier is ‘ie dan, de nieuwste teaser van mijn opwindende debuurtroman ’Haar Hunkerende Hart'. En deze keer is hij extra lang!

Lees en geniet:

Ja, ook zij kende de behoefte regelmatig zalig weg te dromen, een ander leven te leiden, spannende dingen mee te maken. Ook zij wilde diep in haar hart onstuimig worden bemind. Maar kon ze daar in goed fatsoen voor uitkomen? Kon ze als volwassen, zelfstandige, hoogopgeleide carrièrevrouw wel toegeven, dat zij diep in haar binnenste droomde van een sterke man, van liefde en romantiek? Kon ze er voor uitkomen, dat ook zij wel eens zo’n stationsromannetje in haar handen had gehad en dat ze er zelfs bijna één had gekocht?

Ze haalde diep adem en sprong in het diepe.

“Als ik heel eerlijk ben, ken ik die behoefte, want die heb ik ook. Ik heb het nooit iemand verteld, maar het lijkt me zalig te worden geschaakt door een aantrekkelijke vreemdeling, die me meevoert naar de toppen van genot en geluk”. Ze voelde hoe ze rood en warm werd van de schaamte en de alcohol en toen ze zag, dat de anderen haar geïnteresseerd aankeken, voelde ze zich nog roder en warmer worden.

En toch. Ze had A gezegd, moest ze nu ook geen B zeggen? Moest ze nu niet de hele waarheid vertellen, zich helemaal bloot geven? Ze was onder vrienden, dus wat kon het voor kwaad? Het was veilig en vertrouwd, dus waarom zou ze zich niet kwetsbaar opstellen?

Jeanine nam een ferme slok rosé en voelde hoe de alcohol door haar lichaam stroomde en haar meer moed en zelfverzekerdheid gaf, dan ze eigenlijk voelde. Wat lette haar? Ze had het nog nooit aan iemand verteld, maar dit waren tenslotte haar vriendinnen. Haar zusjes, bijna. Als ze het bij hen niet kwijt kon, bij wie dan wel?

“En er is meer. Ik durf het echt nauwelijks toe te geven, maar ik heb zelfs wel eens gefantaseerd over het schrijven van zo’n romannetje.”

Velma, Mirella en Florine hadden haar bekentenis met stijgende verbazing aangehoord, maar toen Jeanine hen aarzelend in de ogen keek, las ze daar geen afkeuring. Wat ze zag in de blik van haar vriendinnen was herkenning, bewondering, steun en begrip.

Opeens voelde ze zich veel moediger, krachtiger en vrijer worden. De plotselinge combinatie van alcohol, openheid, vriendschap, liefde en respect deed al haar remmingen en barrières verdwijnen en bracht haar geheel onverwacht in contact met haar creatieve oerbron. Ze kon het niet helpen, maar ze moest spontaan glimlachen van pure vreugde en bevrijding, terwijl een intense euforie haar overspoelde en volledig vulde. Ze voelde zich zo goed! Ontketend, krachtig, bruisend en levend.

En op dat moment besloot ze, dat ze deze geweldige sensatie moest delen. Niet alleen met haar vriendinnen, maar met alle carrièrevrouwen van de wereld, die ondanks hun hoge opleiding en glanzende carrière hunkeren naar liefde, passie en romantiek. Die, hoewel men zegt dat het niet mag, smachten naar een sterke, stoere man. Die, hoewel men zegt dat dit niet hoort of kan, ook wel eens zwak, afhankelijk en hulpbehoevend willen zouden zijn. Voor al die vrouwen zou ze een boek schrijven, om hen te laten zien dat er niets slechts of verkeerds is aan hun dromen en dat zij de baas zijn over hun eigen ideeën en gevoelens.

Jeanine stond wankelend op, pakte haar glas en bracht aangeschoten een toast uit.

“Meiden, ik ga het doen! Ik ga een literaire verzetsdaad plegen! Ik ga een boek schrijven en dat wordt een eerbetoon aan alle foute heldinnen en aan alle verantwoorde, geëmancipeerde vrouwen, die soms maar wat graag op hen zouden willen lijken!”